VERSAİLLES (VERSAY) ANTLAŞMASI

    Alman hükûmeti 1918 yılının Ekim ayında, dönemin ABD başkanı Woodrow Wilson 'un adil bir barış için önermiş olduğu on dört maddeyi kabul ettiğini bildirmiş, Başkan'dan bu çerçevede bir antlaşmaya gidilmek üzere ateşkes sağlanması yönünde girişimlerde bulunmasını talep etmişti. Bu on dört maddenin dokuz maddesi yeni toprak düzenlemeleriyle ilgilidir. Ancak savaşın son yılında gerek İngiltere, Fransa ve İtalya arasında, gerekse de bu ülkelerle Romanya ve Yunanistan arasında imzalanmış olan gizli antlaşmalar daha farklı bir toprak düzenlemesini gerektirmekteydi.[1]

     Bu antlaşmaya göre Almanya, Alsas-Loren’i Fransa’ya, Eupen, Malmedy ve Monschau bölgelernin bir ksımını Belçika’ya, Silezya’nın güneyi, Batı Prusya’nın da büyük bir kısmını Polonya’ya bırakıyordu. Silezyanın güneybatısını Çekoslovakya alırken, Danzig bölgesi serbest şehir olup, Milletler Cemiyeti’nin kontrolüne bırakılıyordu. Saar bölgesi Fransa’ya veriliyordu ancak bölgenin asıl kaderini 15 yıl sonra yapılacak referandumla halk verecekti. Yani bölgeye 15 yıl boyunca Fransa hükmedecekti. Apenrade, Sonderburg, Hadersleben ilçelerinin tamamıyla Tondern ve Flensburg ilçelerinin kuzey kısımlarından oluşan Kuzey Schleswig Danimarka’nın himayesine bırakılıyordu.

      Almanların Çin ve güneydoğudaki haklarını ve sömürgelerini Japonya kapıyordu. Ayrıca Almanya Avusturya, Çekoslovakya ve Polonya’nın bağımsızlığını tanımak zorundaydı. Zorunlu askerlik yasaklanıyor, Alman ordusunun kapasitesi 100 binle sınırlandırılıyordu. Almanya denizaltı, uçak ve tank üretmekten mahrum bırakılıyordu. Almanya bütün gemilerini İtilaf Devletleri’ne veriyordu.  Almanya, ödeme kabiliyetinin çok üstünde bir savaş tazminatıyla da yükümlü tutuluyordu. Birçok Alman yeni sınırlar gereği farklı ülkelerde yaşamak zorunda kaldılar. Azınlık meselesi bu antlaşmadan sonra ortaya çıktı.